Kardelen Düşü Şiiri - Suna Doğanay

Sen misin süt beyazı ovasında yüzen,
Baharın erken müjdecisi.
Örtülü karların izlerinde gezinen,
Aradığım çıkış sen misin?

Nemli ağaçların diplerinde tünemiş,
Sen sevgi tohumu, sen elleri buz tutan,
Bembeyaz çiçekleriyle hasretim,
Sen misin beklediğim?

İçinde dorukları barındıran.
Teslim alırken lodosu, poyrazı, günbatımını.
Ta içimizden tutuşturan,
Boynu bükük taçyapraklarını.
Sen misin kardelen, sen misin,
Özlediğim?

Ben ressam, ben şair, ben kardelen düşlerinde
Yaşayan.
Üzerine beyaz gelinlik örttüğüm,
Kırık gözlü bir yetimin ağıtı.
Sırça köşklerimde sakladığım,
Sen misin kayıp toprakların düşüşü,
Sen misin yolunu gözlediğim?

Hep aynı baharında şaşkınlığın.
Açık yeşil çizgileriyle.
Derinlerden süzülen bir konçerto gibi.
Karlar erimeden uzatırsın eğik boynunu.
Hep aynı yerde, hep aynı sisli sabahına sarınıp güneşin.
Umduğunu bulamadan dönen.
Umutlandığım kardelen düşü sen misin?