Kardelen
Hükmü var güneşi örten yüzlerin
Yapışır soğukluk bir nasır gibi.
Muradın alnından öpmekse senin;
Güneşi koynunda sakla sır gibi.
Yıldız için açıp kokma kardelen,
Kan rengi gölgeni yakma kardelen.
Gece ayazlanır yaprak oynamaz,
Senin dallarına kızıllık düşer.
Buz da terler ama kimse inanmaz;
Bilmezler içinde bir garip pişer.
Baharı yazlara ekle kardelen,
Beni zemheride bekle kardelen.
Bağların üstünden çığ gibi geçtim;
Gördüm bahçıvanın hissizliğini…
Bülbülün dilini doğradım, biçtim;
Seyrettim güllerin sessizliğini.
Sen olsan feryadın dinmez kardelen.
Bunu yaşamayan bilmez kardelen.
Kıskanır kökünü bir gün sökerler,
Muhabbetten öte bir hasret kalır.
Güneşin üstüne toprak dökerler
Kan süzer kâinat, ruhlar ıslanır!
Yüreğim dalında kaldı kardelen,
İçimi bir korku aldı kardelen.
Ben Anadolu’yum sen toprak yüzlüm,
Erenler kokuna aşina senin.
Bir gün ayırmaya gelirse ölüm
Bağlarım kendimi na’şına senin.
Ayrılıktır ölüm asıl kardelen,
Ben nasıl yaşarım nasıl kardelen.
(1991- Sivas)
Kayıt Tarihi : 16.12.2009 23:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
