Karartılmış Bir Aşk Şiiri Şiiri - Arda İnal

Hayatın çarpık dişlilerine,
insanların kirli yüreklerine rağmen
hak etmeyenlere değer veren
bir çocuk gibi masumca,
içten ve çırılçıplak seven
bir şair yenisi idim eskiden..
büyüdüm.
büyüdükçe acı çektim
acı çektikçe daha güçlü,
daha yükseğe ördüm duvarımı.
tam kaldırmaktayken kalemin
köprüden-kapılarını,
kadınları sevmekten vazgeçip
kendimi yalnızlığıma kapatmışken,
böyle yaşamaya alışmışken,
şiirlerimin ırmağına kapılıp,
yatağını arayan bir süvari gibi
karşıma çıkıverdin bir gün sen..
Cüretkârdın, davetkârdın
ve sanrılarımda farklıydın,
öyle güçlüydü ki rüzgarın
beni de peşine taktın...

beraber aradık kaynağını
kıvrımlarında aşk olan ırmağın..
sen belki korkuyordun,
çekiniyordun incinmekten
bu yüzden belki de, uzak kaldın
benim seni sevdiğim gibi
beni sevmekten...
Bense senin, kalbinin, isminin
ardına takılıp, gerçekliğinin,
varlığından efsunlanarak
acı tecrübelere gözümü kapayıp
önyargılarımdan sıyrılarak,
muhacir bir kuş misali
cesurca kanat çırparak
sığınmıştım bahçene.
Önce avcuna aldın, okşadın
öptün, besledin beni..
aşk verdin, yara sardın, umut verdin
acımı bal, gecemi gül,
dostumu el eyledin..
sana güvenebilirim sandım,
diğer el açanlardan
değer verince kaçanlardan*
bir yalanı yaşayanlardan
farklısın sandım..

sense bir gecede değişip
düşlerimi, hislerimi çiğneyip
beni kanatsız bıraktın.
kumdan bir kale inşa ediyordum oysa;
içine güvenimi, değerini
senli hayallerimi koyuyordum;
hırçın bir dalga olmayı seçip
vakitsiz öfkenle gelip, kalemi yıktın...
her öykümün, her öykünün sonu
şiir paletimin en koyu tonu olup
şiirimizin sonunu kararttın,
mâbedimi sana ben açmıştım
beni yine içeri kapattın..
alacağın olsun düşlerimin hanımı,
beni sensiz, beni aşksız
beni yalnız bıraktın..

(26'sı Aralığın, 2008)