Karantina Şiiri - Zeki Tüyen

yağmur kasvetli bulutlar arasına gizlenir usulca
ben gözlerimi bırakırım sonsuzuna gökyüzünün
gökyüzü gözlerime serilir rengarenk kilim gibi
benim de bir bildiğim var ey gökyüzü
gün gelir özgürlüğü paylaşırız seninle
akvaryuma yansıyan anılar bir bir
hayal meyal hatırlanan geçmişten
çiçekçi dükkanlarında kurumuş çiçek dalları gibi
kökleri sağlam belki bir yerinden
bir değirmen taşı, bir gök parçası ilk treni karşılayan
ıslak kanatları martıların denizin kıyısında
ve sararmış kavun çekirdekleri şimdi
cam kırıkları kadar kırıktır
öyle sanırsınız ki ses verir sessizlikler
ve kabarır mayası toprağın

tenha sokakları bu kentin intihar gibi tümden
yalnızlıklar sisler içinde çoğalırken
gemilerin halatları kopar limanlarda
bir yazgı alnımıza büyük harflerle yazılır
ve umut ne kadar umut olabilir ki
ben bilmem, siz bilirsiniz belki
anlamı kendi anlamında gizliyken gözlerin
ben mum ışığında karanlığı közlerim geceleri
gelinciğin tomurcuğu talandır örneğin
katran ağaçları umarsızdır yarınlara
gün gelir her şey güllük gülistanlık olur belki
her gecenin sabahı vardır unutma

ben karantinayım aşkın ağında
karantinayım umudun ardında
ben karantinayım, karantina
aşkın ağında

istanbul; 14.06.2020