1/karanlıktasın Şiiri - Carola Carolina

Karanlıktasın

Arayıp bulacağını sanıyorsun fakat aptalsın
Kör olmuşsun sen
Bulanmış görüşün kaybetmişsin o minicik kederlerini
Oysa etrafına bakıyorsun anca
Karanlıkmış peh!
İçin kararmış, ruhunun bütün ve büsbütün pastel renkleri, yumuşaklığı solmuş,
O koca destansı çamlarını bile soldurmuş.
Neydin, ne oldun.
Neydik ne olduk.
Göğe erdi mi başın? Yükseldin mi soldurduklarına basarak!
Karanlığa fırlattın
Karanlığa terk ettin

Elinde kalmış bi Neşe taşı
Babilin o ruhları sakladığı ay taşları
Göksel kubbenin iç taşlığıyla uyumu
Simyagerlerin ve antiklerin dilinden çıkma o lacivert taşı
Ruhunu taşa mı bıraktın. Oysa vakit çok erken daha. Horozlar bile uyanmamış.
Canlılığın nerede
Nerede o şımarık talepkarlığın
Taş mısın sen ?
Karanlıklar içinde

Sen şimdi diyorsun ki bırakma beni ama tutma da yakınında
Ben hiç tutmadım ki seni
Sen tut diye, karanlığını içinde

Hangi yolu seçsen kanatır şimdilerde
Neden aranmaz ki, akıl 16. Yy dan kalma bir yılan
Sevebilmek için sevmelisin
Temas için dokunmalı
Ne neden aramalı
ne de ışık bulmalı
Akılsızlık gerek işte
Akıl , yaşlı yaşlı adamların, o büyük akılların karşı koyamadıkları arzusu
Çiçekler lazım oysa sana. Duygular tatlar ve acılar.
Belki.. şehvet biraz.
Taşlığından kurtulmak, renkleri bulmak için.
İşte son sözüm sana
Seni sevmeye başlamak için sevdim seni, anlamak ve hissetmek değildi, öyle sanardın ama bambaşka bir şeydi.
Akıllıca değildi,
yürekliceydi.
Başka bi sebebi yok.
Sevmek için sevdim seni.