Karanlıkta Saklı Büyü

Karanlığın koynunda sönmüş sokaklar,
ve ansızın parlayan bir solgun ışık.
Gözlerimde titreyen bir umut gibi,
gecenin en derin yerinde
sessizce içime işleyen bir büyüymüşsün.

Gözlerimi kapadığımda bile
kıpırtısını duyarım varlığının.
Sırça sarayın dehlizlerinde
çırılçıplak yankılanır yalnızlığım.
Kırılırken sesim taş duvarlara,
bir tek sen dokunurmuşsun içimdeki çığlığa,
bir tek sen duyardın kanayan sessizliğimi.

Uyanırsam masum bir sabaha,
biter mi bu efsunlu, bu yarım rüya?
Hiç değmeseydi dudaklarımız birbirine,
yanar mıydı yine bu yürek böylesine,
alev alev, suskun suskun, tarifsizce...

Ve şimdi…
Suskun gecelerde adını taşıyan bir sızı gibi.
Bir düş gibi yaşamak seninle.
Ama düşlerden daha gerçek, daha derin bir yakarış:
yeniden sarılmak sana,
seninle yanmak, seninle erimek
ve en sonunda, seninle yok olmak.