Karanlıkta Parlayan T Şiiri - Enes Yakıştır

Bir Sesin Aydınlattığı Dünya Ortaokulun gürültülü koridorlarında, benim dünyam hep seslerden ibaretti. Sınıf arkadaşlarımın cıvıl cıvıl konuşmaları, tahtaya yazılan bir ders notunun tebeşir sesi, hepsi zihnimde birer anlama bürünüyordu. Ancak içlerinde bir ses vardı ki, diğerlerinden tamamen farklıydı. O, benim için T harfiyle başlayan bir melodiydi. Bir gün, yağmurlu bir öğle arasıydı. Koridorda yürürken, bastonum aniden kaydı ve elimden fırlayıp yere düştü. O küçük metalin zemine çarpma sesi, kalabalığın gürültüsünde bir anlığına kayboldu. Savunmasız kalmıştım. Tam o sırada, tanıdık bir ses bana yaklaştı. "İyi misin, Enes?" diye sordu o. Hemen ardından eğildiğini hissettim ve bastonumu alıp usulca elime bıraktı. O an, parmak uçlarımızın kısacık bir anlığına birbirine değmesiyle, kalbimde bir kıvılcım tutuştu. Biliyordum, bu sadece bir yardımseverlik değildi. Benim için o, o an kalbime giren bir ışık olmuştu. O günden sonra ona olan duygularım bambaşka bir hal aldı. O, her zaman yakınımdı ama ona olan hislerimi bir türlü söyleyemedim. Sadece onun sesini dinlemek, onunla kısa sohbetler etmek bana yetiyordu. Korkuyordum. Ya ona söylersem, aramıza bir mesafe girerse? Bu düşünceler beni sessizliğe hapsetti. Ortaokulun son günleri geldiğinde, mezuniyet telaşı vardı. Herkes gelecekle ilgili planlar yaparken, benim aklımda sadece o vardı. Farklı bir liseye gidecektin, ben ise başka bir yere. Son kez ona veda ederken, "Görüşürüz" demekten başka bir şey gelmedi dilimden. O an, keşke ona her şeyi söyleyebilseydim diye düşündüm. Lise yılları, yeni arkadaşlıklar ve yeni başlangıçlar getirdi. Telefon numaralarımız, sosyal medya hesaplarımız, hepsi bir süre sonra birbirinden koptu. O ses, artık sadece zihnimin derinliklerinde kalan tatlı bir yankıydı. O, benim için ilk aşkın, sessizliğin ve bitmemiş bir hikayenin adı olarak kaldı. Her T harfini duyduğumda, o yağmurlu günü ve o gün kalbime düşen o kıvılcımı hatırlıyorum.