Karanlıkta Kaybolan Aydınlıklar

Gece bütün kasveti ile gündüzün üzerini örterken, her taş,her ağaç,her ev,her insan tek bir renkle kaplanıyordu. Geçmişle gelecek arasına sıkışmış sürekli hayalleri ve düşleri karanlıklarda kaybolan genç gündüzün mayhoş,mavurlu ve fluğ baskısı altında en ucuz yollu bulduğu çatı katının bulunduğu eve doğru hızlı ve sık adımlarla ilerliyor bugün yaşadıklarının muhakemesini yapıyordu. Birden irkildi durdu yavaş yavaş arkasına döndü tam bağıracakken vazgeçti tekrar yoluna koyuldu. Oturduğu ev ahşap evler mahallesinde idi. Evler gibi insanlarda ahşaptı evlerde oturan herkesin bir eskiliği bir eksikliği vardı. Sanki o mahalleye geldiğinde gökyüzü başka bir hal alıyordu sabahları daha parlak akşamları daha koyuydu. Bunları düşünürken oturduğu evin bahçe kapısına gelmişti bile bahçe kapısı bütün ahşaplığa karşı koyar gibi demirdendi üstündeki demir tacı sarmaşıktan görünmez hale gelmişti. İçleri yırtan gıcırtıyla kapıyı açıp,bir hışımla evin kapısına fırladı; Heyecan ve korkuyla anahtarları kabanın cebinden çıkartıp kapıyı açmayı denedi.! Kapı açıktı. Önemsemedi, sağ eliyle elektrik düğmesinin yerini aradı buldu ve yaktı, oda mum ışı gücündeki ampulle aydınlandı. O kadar yorgundu ki onu esir almış uyku askerlerinin emriyle yatağın yolunu zar zor bulup elbiseleriyle yatağın üzerine yığıldı kaldı. Vücudunun ritmik kasılmalarına nefes alışının düzensizliği eklenmişti ki; derinlerden odada boğuk hırıltılar yankılanmaya başladı. Genç birden irkildi yatağından fırlamasıyla birlikte sonsuz derinliğe yuvarlamaya düşmeye başlamıştı. Kendine gelmeye çalışırken yüzüne,eline ve vücuduna çarpan dal ve ağaç köklerinden birine takıldı. Havada asılı kalmıştı birden aşağıya baktı; ayaklarının çarpmasıyla duvardan kurtulan taş ve topraklar aşağıya sonsuzluğa doğru düşüyordu, yukarı baktı iğne deliğinde bir aydınlık gözlerini yakıyordu. Son bir hamleyle dalı sımsıkı sarmaladı. Olup bitenlere bir anlam veremiyordu, ağırlığı zamanla artan bir hızla kollarına biniyordu, elleri acımaya başlamış ve kolları uyuşuyordu. Artık dayanacak gücü kalmamıştı. Son kez aşağıya sonsuz karanlığa baktı o kadar bıkmış ve tükenmişti ki kendini sonsuzluğa bırakmak geldi içinden birden o sessizlik içinde aldığı nefesi hisseti ve bir sıcaklık kalbinden kollarına, bacaklarına akıp geçti; şaşkındı. Ailesi ile birlikte geçirdikleri tren kazası ve sonra gelen ve birbirini takip eden hayat ve hayal kırıkları ve şu anda yaşadıklarından sonra Uzun zamandır kendini böyle hissetmemişti hafifçe yutkundu,bir umutla iğne deliğinden sızan ışığa baktı. Aydınlığın gitgide genişleyen çehresinden bir el uzandı kuvvetli,diri ve sıcak. yüzünü seçemiyordu elini uzatan kişinin ama o eli tutup sıcaklığı hissetmek arzusu bu merakını bastırdı ve büyük bir mutluluk, inanç, sevinçle ve en önemlisi umutla o eli tuttu. Yukarı çekilirken yeniden yaşamanın büyük ışığı ve aydınlığını gitgide içine doluyordu, merakla tekrar baktı onu yukarı çeken yaşamı boyunca hep korktuğu sırtını döndüğüydü……