Karanlıkların İçinden! Şiiri - Kamil Çağlar

karanlık, hep karanlık
bir tarafta asılıyor aslına sadık hafız, ezan-ı muhammediyeye
bir tarafta yıkılıyor duvarlar, çalsın sazlar, vuralım dibine dibine
bedenim aklıma darbe indiriyor, çekiştiriyor, çektikçe nazlanıyor
kafese konulmuş muhabbet kuşu gibi, aynı sözleri tekrar ediyor
“karanlık ve daima karanlık..”

bir emirgan korusuna gidiyor zihnim, bahar havası yerleşiyor yüzüme
sevgiliyi hatırlatıyor kıvrım kıvrım boğazın kıyıları, yalılara özeniyor kem gözler
hangi ağaca yaslanmıştı sırtım? hangi çiçekler şahit olmuştu buselere?
dizlerim miydi toprağa çöken? kollarım hep böyle boş muydu?
bir koruya gidiyor, bir kanlıca sahiline ve usul usul tırmanıyor Hidivi
zihnim mi yoruluyor? ayaklarım mı? oracıkta uzanıveriyor kollarına
bu ıslaklık yağmur mudur? yoksa ……. yoksa denizin şavkı mıdır?

içimden çekiliyor asıldıkça ağlara balıkçı, içimi çekiyor kulaç, kulaç
onun kollarında umuda atılmış düşünceli bakışlar ve korkusuzca “acaba”
nasipsiz rıskı neyleyim, helalinden gönder Rabbim, hem ona hem de bana
helalimi gönder Mevlâm, hemen yanı başıma…

izini bırakarak ayrılırken masmavi gökyüzünde kanat çırpan martılar
nazire yapar gibi yüreğimize, çığlık çığlığa, yeniden bir miras bıraktılar…..

karanlık, yine mi karanlık?

15.11.2013 18:00
Ataşehir/İstanbul