Karanlık Umut Şiiri - Ferhat Tebat

Yine hüzün ayrılık ve kavgalar
Kırılmış kalpler dört duvar arasına sıkışmış
Uzun ince bir yol gibi önümde hayat
Çakıl ile toprak; gözyaşı ve acı

Her seferinde aldatan umutlar ve boğazımı sıkan anılar
Yürüyorum cebimde korkular sırtımda ateş
Mutluluk tabanı incelmiş ayakkabım, yere değdi değecek ayağım
Toprağı hissedeceğim biliyorum toprağı, soğuk gerçeği

Sanma sana ağlıyorum ya da kendime
Bize ağlıyorum, tüm yürüyenlere
Çocuk kalplerimize batan demirden çalılar
Pişman yaşlı ruhlar ve kanlar içinde bebeğin şaşkın gözyaşı

Ey! Yaşam ve ölümü getiren umut
Yaklaşma hayatıma, uzak dursun vereceklerin
Ölüyken de yürürüm bu rüyayı kimsesiz
Bırak çamurdan yakamı, su dökme küllerime, bırak karışsın toprağa

Bin parça olayım, karışayım Sahraya
Kızgın güneş yaksın bedenimi
Sonra kuzey rüzgârlarıyla karışayım boşluğa
Belki taşır beni Ona, sonsuz denize, gerçek umuda