Karanık odalar Şiiri - Cem Güneş

Boğuk bir aşk çağı şimdi yaşadığımız

yüreğim çırpınıyor ikide bir

mahzendeki sığınak gibi karanlık odalar

uzaklardaki o kenti düşünüyorum

bir dost kapımı çalıyor

hatır sormak için gelmiş karlı dağlardan

baş ucumda dindirilemeyen kuşkularım

hatır soruyor bana bu dost

elinde geyik boynuzundan armağan

belki biter bu özlem, kırılır kadehler

belki bizim için de bir dua okuyan vardır

o erenler toprağında

bil ki tarlalarda güneş var

bil ki düşlerimiz o uzak zifirlerde

bir kent ayaklarımın altından geçiyor, bağcıklarım çözük

düşlerimde bana “geeel” diyor o kent

bir kent baba yurdumda bize ağlıyor

dudakları ıslatıyor çoban çeşmesi

bir kent taa orada ‘gitmesek de, kalmasak da...’

al toprak, sıcak toprak, soğuk sıcak suları

karşımda gurbette geçen gençlik

al toprak hep uzaklarda hem de çok yakında

bir düş ellerimden sıyrılıyor

çığ yaklaşıyor, ben uzaklaşıyorum

kapımı çalan dost ayağıma basıp duruyor ikide bir

doyumsuzluklara, öfkelere meydan okuyor

aralıksız şarkılar söylüyor çocuk korosu

sanayi çöplüğünde buruk bir yalnızlık

adamın gözünde ağlayan bir gençliğin seyir defteri

karanlık odalar vardı geldiğimizde buralara

birliktelikler vardı karlı gecelerde...

biz de mi katıldık bu azrail kervanına

sanki bir karabasan şiiriydi geçen zaman

Oslo tiyatrosunda bir geçkin dul

Edinburg’ta mavi saksılar, doğum günleri

ne bayram, ne noel

paramparça bir bahar

acılar ve o acı cadılar

bohem kadınlar ve kaçamaklar

“son pişmanlık neye yarar” diye inliyor şarkılar

“her şeyin bedeli var...”

yitmiyor kafeler ne de barlar

buralara geldiğimizde biz

karanlık odalar vardı

vardı...

belki buruşuk bir mektup çıkar kutudan

yeni bir film gelir sinemalara

kat kat büyür karşımda kışın buzları

belki de bir açık hava tutukluluğu bu

kalbini ver bu türküye dost

bu ü l k e m i z d e n geliyor

yüreğim çırpınıyor ikide bir

yaslarda mıyız?

yoksa soğuktan mı bu...

otların uçlarında kırağı

dinlemem artık akşamları

yırtar kuru yaprakları yellere savururum

yüreğim çırpınıyor ikide bir

ceylanın gözleri bulut rengi

penceremde o kara kış, tipi ve eski mektuplar

şimdi tarlalarda güneş vardır belki

burada karanlık odalar..

Cem Güneş