Karanlık Kumpasım Şiiri - Nefes Sahfa

Bilir misin
Bilir misin toprağın kokusunu
Şehirden bir fayton geçer
Çeker onu iskeletten atlar
İçinde oturur misafir cesetler
Evet
Son binişimizdi
Etrafta kuru ağaçlar
Gökten yağan izmaritler
Karardı antrasit rengi gök
Tufanlar tufanı yürümeye başladı
Fayton başına geleceği gördü
Hızlandı soğuk güneşe doğru
Bal kabağı tekerlekler göğe yükseldi
Siyah çiçekler onu ısırmaya çalıştı
Tutamadılar
Kaçacak olan kaçtı
Ve ayakkabımın teki tufanda kayboldu
Böylece cenazemizi terk etmek zorundaydık
Maksutsuzduk.
Her musibetin akabinde gelen yaşlar...
Bulutlar üstümüzü kapadı
Hapsolduk
Uzaya çıkamadık
Çıksak ölmeyi başarabilirdik
Demiştim ya
Faytonun içinde ceset giymiş ruhlar
Siz onlara insan diyorsunuz
Bense şu bulutları aşalım diyorum
Aklıma bir fikir geldi
İkimiz de ağır cesetlerimizi çiçeklere yedirdik
Sonra bırak bulutların içinden geçmeyi,
Zamanın dışına bile çıktık
Geçmişe gittik
Kabil'i öldürdük
1924'e gittik
Kendimizi öldürdük
Sonra Roma'ya gittik
Büyücüler ruhumuzu kuş kafesine koydu
Bizi arenaya saldılar
Umutsuzluklarla ve umutlarla savaştık
Özgür bir ruh bunları yenebilmişti
Fakat şimdi düşünmeyi bırakıp yeni düşmanlarla savaşmanın vakti gelmişti
Bunlar ceset kemiren çiçekler
Kuru ağaçlar
Can sıkıcı izmaritlerdi
Bunlar da hiç tanımadık değildi
Çiçek, şeytandı seni yiyip bitiren
Kuru ağaçlar kuruluğunu senin ağlamamandan alırdı
Ve sigaraları da sen içmiştin
Kendini unutturmak için
Neyden kaçabilecektin ki
Her şey yalandı
Kimsenin uçan bir faytonu yoktu
Herkes savaşacaktı
Hem de herkes
Kimi çığlıklar içinde öldü
Kimi de kılıcını dünyanın bağrına sapladı ve kazandı