Karanlık Eller Şiiri - İsmail Sıkıcıkoğlu

Güya Edebiyat Bahçesi olan bir mekanda,
Dokunulmazlık zırhına bürünmüş bir el uzandı,
Aydınlık bir Cuma Sabahında..
Karanlığın içinden...
Elindeki silahı enseme dayadı,
Ağzımı açmama fırsat bile vermeden!
Bastı tetiğe,
Hiç tereddüt etmeden! ...
Şiiri ve şairi kana boyadı!
Övünç kaynağı olmuştu çünkü,
Taşıdıkları soyadı! ...
Ve sildiler birlikte,
Sessizce kimse görmeden!
Görse de bir şey fark etmezdi gerçi…
Nasıl olsa basitti onlar için insanları kandırmak!
Öyle de yaptılar zaten!
Ama boynumun borcu olsun,
Aldığım darbeye rağmen,
Dimdik durarak onları utandırmak!