Karanlık dağılır bölük mü bölük.
Çekilir uzağa artık ayrılık
Aydınlığın hükmü eşyaya dönük.
Dağılır külhanlar ve şafak söker.
Bin bir pişmanlıkla duyulur ezan.
Neye yaradı der “ Attığım naram”.
Kadehle olur mu insanca meram.
Alır ol şişeyi öylece döker.
Oturur avluya, yeşil caminin,
Zülmünü çekiyor acı mai nin.
Kahrını çekiyor ömrü zai nin.
Açılır derdini imama döker.
Atıla Yalçınkaya
Atila YalçınkayaKayıt Tarihi : 11.12.2010 15:08:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Atila Yalçınkaya](https://www.antoloji.com/i/siir/2010/12/11/karanlik-dagilirken.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!