Karanlık Şiiri - Abdulkadir Karademir

Koca şehir gözlerini yummuş bana
sokaklarında ki karanlıkları  üflüyor yüzüme
Tutsak etmiş gibi beni
Nereye yönelsem zincirlenmiş gibi yollarım
Kollarım ayaklarım ve yüreğimin mecali kalmadı
Aklım hırçınla  göz yummuş bedenime acizliğinden.

Gönlümün yorgunluğuyla el ele yürüdüğüm caddeler yüz çevirmiş bana
Ayaklarımın dibinde ki basamaklar yapışıyor adımlarıma
El uzattığım dallar yapraklarını döküyor.
Zamanı geldi sanırım  vaadin.

Yelkovan,saniyelere baskı uygular gibi dondurmuş  zamanı
Akrep koluma batıyor her ilerleyişinde
Günler husumetli bana.
Mahsur etmek ister beni armağanım olan ömrüm.

Son bulacağı mutlak olan yaşamım
En hazin şarkının notaları gibi esiyor.
Karanlık gibi her anı
Sonu nurdan mı muamma.