Karanlık Şiiri - Sahra Su Yüksekkaya

Kafamın içindeki sorular boğuyor beni,
Ne kadar çırpınsam, o kadar derine çekiliyorum.
Soğuk, karanlık, dipsiz bir boşluk,
Bir girdap gibi sarıyor ruhumu,
Ve ışığa yaklaştıkça kararıyor zihnim.

Korkuyorum, bir daha geri dönememekten,
Kendimi bulamamaktan,
Eski "ben" olmaktan çok uzaklaşmaktan,
Hayallerim, birer hatıra gibi,
Avuçlarımın arasından kayıp gidiyor.

Gitmek zor, ama kalmak daha da zor,
Soğuk ve yakıcı dört duvarın içinde.
Herkes dinler, ama anlayan...
İşte asıl o yok.
Ve insanı boğan tam da bu sessizlik.

Kelimeler yetmez bu acıyı anlatmaya,
Her geçen saniye, korkularım kök salıyor.
"Belki geçer," dediğim anlar,
Ansızın bir diken gibi saplanır,
Ve her saplanışında biraz daha kanarım.