Karanlık Şiiri - Kasım Kobakçı

Karanlıktır kötülük,
İyilik ise aydınlık ve ışık,
Gerçek kıbledir güneş,
Hayatın yaratıcılarıdır ateş ve toprak, hava ve su,
İslam ise güneşi öldürmek için biner deveye.

Zaman özgürce akar Diyarbakır'da,
Mardin'e bakar Urfa,
Tavus bahçesi olmuş Şengal,
Babil'de su dağa çıkar.

Temeli görkemli duvarların içinde,
Med topraklarına kök salmış,
Dallanmış filiz filiz,
Kumundan ve suyundan hayat bulmuş Dicle'nin,
Muhteşem bir gönüller şehridir Diyarbakır.

Bilinir tarihin ilk adımlarından beri,
Zalimlerin elinde ezilmiş,
Nice canlar ölüm görmüş,
Kırılmış, sürülmüş, öldürülmüş.

Pis tuzaklar her köşede,
Yoksulluk sokaklarda,
Çekirgeler sürüsü yağmalar halkın zenginliğini,
Adaletsizliğin sopası tekmeler beyninizi.

Büyülü mutluluğun kapısından girmeden,
Çekip gidiyor hayattan genç kızlar ve erkekler,
Rüyalarında açan mor gül tomurcuklarını koklamadan,
Aşkın ve kederin el ele filizlendiği,
Tenha yaz bahçelerinde ten tene değmeden.

Suyun ve ekmeğin kutsal sırrına ulaşmadan,
Uzaklaşıyor hayattan parlak genç erkek ve kızlar,
Elleri kanlı, dilleri yabancı, yağmacı hainlerin,
Din ve Allah hakkında söyledikleri hain yalanlara vurulurlar.

Bahardır, ateştir, kıştır, bu toprakların simgesidir Diyarbakır,
Silah sesleriyle uykular bölünür, yılın üç yüz altmış beş gecesi,
Med'lerden bu yana Kürtlerin geleceğidir Diyarbakır,
Kanlı kanlı kurşunlar dolaşır bu şehrin sakinlerinin boyunlarında.

Dört duvarı arasında Diyarbakır'ın,
Kanla geçiyor yıllar zindanlarında,
Kan akıtır hep sokaklarında,
Gündüz bilmez, gece bilmez amansız haydutlar.

Özgürlüğüne, ekmeğine el konulmuştur,
Gasp edilmiştir suyu, havası,
Ne olursa olsun, ya da ne kadar küçük veya büyük olursa olsun,
Din kardeşliğinin azgın çakalları tarafından,
Tırpanlanmıştır yaşam hakkı beşikten mezara kadar.

Asimilasyon altında boğulur doğmamış bebekler,
Gelecek kanar, gün kararır,
Mahkum edilmişlerdir doğmamaya,
Üniformalı işgal birliklerince,
Ağıt yakar binlerce yıldır anneler.