Karanlığın Ortasında Şiiri - Uğur Kağan

Akşam çökerken sokak taşlarına
İçimde ağır bir gölge yer değiştirir.
Kimseye anlatamadığım acı
söylemeye kalktığım her söz
içime geri düşüyor.

Sokak ışıkları altında yürürken
her yüz kendi sessizliğinde kaybolmuş;
hiçbir bakış insana dokunmuyor.
Kimse kimsenin içindeki boşluğu göremiyor.

Çocukluğumdan kalma sessizlik
yaralarımı saklamayı öğretti.
Dar odalarda büyüyen soluklar
konuşamadığım her sözle ağırlaşıyor.

Yoksulluğun soğuğu
dudaklarımdan çıkan cümleleri kesiyor,
adımlarımı ağırlaştırıyor.
Her sabah adımlarım sessiz bir umut taşıyor.

İçimde biriken sözler
paslı bir kapı gibi gıcırdıyor.
Açsam yıkılacağım,
susarsam karanlık çökecek.
İnsan böyle zamanlarda
kendi içine sığmayan bir eve dönüşüyor;
duvarları görünmez
ama ağırlığı gerçek.

Bazen gecenin en sessiz anında
pencereden ışıklara bakıyorum;
koca şehir yanıyor,
ama benim içim hep kapkaranlık.

Yine de duruyorum.
Anlatamadığım acı
bana güç veriyor;
karanlığın ortasında bile
ayağa kalkmayı,
yaşama yeniden tutunmayı,
ve hayatı sevmeyi fısıldıyor bana.