Karanlığın kalbi Şiiri - Ahmet Nejat Alp ...

Bir gece, sessiz ve derin
Yokluğun koynunda çırpınırken ruhum,
Gözlerimde kaybolmuş yıldızlar gibi,
Karanlıkta arar dururum ışığı.

Bir nefes, bir harf, bir ses belki
Uzaklardan yankılanır içime,
Kırılmış gönlümde yollar açar
Duyulmaz o eski hikmet sözü.

Ey kudreti yüce, kainatın nuru,
Her şey yokluğa meylederken,
Işığın örter geceyi, unuturum
Yitik zamanın o boş dehlizini.

Sonsuz o derinlikte bir noktayım,
Kaybolmuş bir damlayım ummanda,
Yine de varlığın içimde yanar
Karanlığa doğan o nur gibi.

O yüzden beklerim sükûtla seni,
Elimde bir dua, kalbimde umut,
Belki de bir ses gelir içimden,
Bana her adımda "Ben buradayım" der.

Ve işte o an, karanlık kaybolur,
Nur olur, aydınlanır gecem,
Sırra kadem basan bu ruh, bilir
Karanlığın kalbinde, sen varsın daim.