Karanlığın içinden konuşuyorum

Bir dolabın içindeyim,
Yetmiş iki gündür.
Anahtar deliğinden sızan ışıkla
Zamanı ölçüyorum.
Geceler yok burada,
Güneş çoktan kömürleşmiş.

İşkence dedikleri şey,
Bir aygıt değil sadece.
Bir suskunluk biçimi,
Bir insanın içinden geçen
Ve kimsenin duymadığı çığlık.

Adımı unuttum.
Sesimi de.
Ama bir kelime hâlâ direniyor içimde:
*“Ben buradayım.”*

Filistin askısında değilim artık,
Ama omuzlarım hâlâ
Bir halkın yükünü taşıyor.
Çünkü bu beden,
Sadece bana ait değil—
Bir ülkenin belleği gibi
Kazınıyor duvarlara.

İşkence,
Bir yara değil sadece.
Bir hafıza.
Bir susuşun yankısı.
Ve ben,
O yankının içinden konuşuyorum şimdi.

Burhan GÜLER