Karanlığın Hafızasında Bir Şehir

Şehir…
Bir varlık gibi düşün onu,
Kendi bilincine sahip, kendi hafızasını taşıyan bir beden.
Sokakları sinir damarlarıdır insanlığın,
Ve ışıkları - belki de Tanrı'nın unuttuğu yıldızlardır,
Dünyaya düşmüş, anlam arayan küçük kıvılcımlar.

Gecenin kalbinde akar hayat, ağır ve anlamsız.
Bir vitrinin camında parlayan ışık,
Belki bir hayalin sonudur,
Belki de hiç başlamamış bir yolculuğun yankısı.

Yağmur iner usulca,
Sanki gökyüzü, unutulmuş duaları yeryüzüne taşır.
Her damla bir düşüncedir:
Birinin gözünden süzülen pişmanlık,
Bir başkasının dudaklarından dökülen suskun itiraf…

Karanlık büyür, genişler, derinleşir.
O artık yokluğun değil, varlığın kendisidir.
Çünkü ışık sadece yüzeyde parlar,
Oysa karanlık, hakikatin çekirdeğini saklar içinde.
Biz gözlerimizi kapattığımızda bile o vardır,
Ve düşünceler, en çok orada - sessizliğin içinde - çoğalır.

Sessizlik…
Zannederiz ki bir eksikliktir,
Oysa o, varoluşun en eski dilidir.
İnsan konuşmadan önce sessizdi,
Ve evren doğmadan önce - evet - sessizlik hüküm sürerdi.
Şimdi şehirde yürürken, kalabalığın ortasında,
En yüksek çığlığı yine o taşır:
Hiçliğin sesini, hiçliğin kudretini…

Işıklar yanar birer birer,
Ama aydınlattıkları şey, çoğu zaman gölgemizdir.
Belki de insanlık, ışığı sevmekle yanıldı;
Çünkü ışık, bizi hakikatten saklar,
Ve karanlık - sessiz ve sabırlı - bizi kendimize döndürür.

Bir binanın altında yürürüm şimdi,
Yağmur saçlarıma dokunur, soğuk elleriyle düşüncelerimi uyandırır.
Kaldırımlarda biriken su birikintilerinde
Kendime bakarım:
Sadece bir suret…
Kentin aynasında çoğalmış bir hayalet gibi.

Belki de şehir de benim gibidir,
Var olmanın ne demek olduğunu hâlâ bilmiyor.
Belki ışıklar bu yüzden yanar her gece,
Belki yağmur bu yüzden hiç durmaz…
Çünkü her şey, kendini aramanın başka bir yoludur.

Ve karanlık…
O hiçbir zaman düşman değildir.
O, varlığın en dürüst hâlidir:
Örtmez, göstermez, yargılamaz.
Sadece bekler…
Biz anlamı bulana kadar,
Ve anlam, sessizliğin derinliğinde doğana dek.