Karanlığın Elleri Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Ben yoruldum hayat
Maskeli yüzlerden
Her gün saçıma dolan aklardan
Yüzüme gelip yerleşen derin çizgilerden
Ben yoruldum hayat

Dostluk dedim acı kaldı
Umut dedim dilim yandı
Sevgi dedim yüreğim kanadı
Bir tek ben miydim sevgiye aç
Sevgiye susamış
Her düştüğümde kanayan dizlerim bir yabancı oldu
Ben yoruldum hayat

Şimdi ne yürümeye mecalim var
Nede gülmeye
Her dem kararan umutlarımla baş başayım
Saçımda acının rüzgârları
Dilimde kelimesiz yetimliğim
Uçurumun kenarında
Hayatın tam da bittiği yerdeyim
Yaralarımdan kanlar fışkırıyor
Yara kabuğuna
Dilim dudağıma
Elim yüreğime küsüyor
Gelinlik giyiyor acılar
Koynuma giriyor ansızın
Karaya çalıyor kar beyaz yarınlarımı
Karanlığın elleri
Karanlığın gözleri bedenimde cirit atıyor
Buralar artık benim der gibi
Oysa maviydi umutlarım
Pembeydi hayallerim
Gri ye ne ara döndü çocuk gülüşlerim
Annemin saçımı ördüğü günler dünlerde kaldı
Şimdi beliğlerimi tam ortadan kesip parçalıyor
Karanlığın elleri
Şefkati bilmeyen yürekte merhamet aranmaz diye bir ses çınlıyor kulaklarımda
Hayat acıdı mı ki bana kullar acısın diyemiyorum
Kaderime adım adım sürüyorum örselenmiş parçalanmış bedenimi
Durun yapmayın kıymayın o çok küçük diyen sesler arıyorum
Nafile
Acının çıbanları tek tek patlarken bedenimde
Kimse duymuyor çığlıklarımı
İçime içime ağlıyorum
Tıpkı içime içime haykırdığım gibi

Kara bir tren gibi gözlerimden geçiyor basiretsiz umutlarım
Hayatın arka sokağında kaldırımda bırakıyorum
Tüm çocuk yanımı
Ve bir gecede büyüyorum
Önce saçlarımın beliklerini açıyor karanlığın elleri
Sonra üzerimdeki önlüğü yırtıyor
Ve yanağımda ansızın hissediyorum beş parmağın o yakıcı tadını
Düştüğüm yerden bu defa bir kadın olarak kalkıyorum
Tüm çocukluğuma inat
İnsan bir gece de
Bir damla gözyaşında büyür mü
Büyürmüş
Gelin acılar her şeyini kaybetmiş bir kadının kaybedeceği tek şey canıdır
Canım Azrail’e senetli
Benden alacağınız kalmadı
Vurun acılar vurun
Titrerse bedenim namerdim
Vurun be
vurun