Karanlığın düşüşü Şiiri - Mehmet Taşdemir

Karanlığın Düşüşü

Güneş her zamankinden buğulu bakıyor.
Tepeleri aşan kızıllığı ısıtmıyor; don bakışları.
Yeni bir güne uyanıyor şehir.
Öyle bir şehir ki, dolambaçlı yolları beni sana getiriyor.
Kızıl bir gök var; yavan geçen geceden kalan.
Karanlık son buluyor, göz kapağından sızan bakışlardan.
Yerini yadırgamış bir suçluyum ben.
Sahi, yerim var mı benim?
Durmadan yürüyeceğim; yollar keşfettim, yurdum olmadan.
Sen bunu biliyorsun:
Varlığının, hayatımın muhtaçlığına düşkün olduğunu.
Biliyorsun ki...
Aymadan, güneşin tenime değen sıcağını;
Her baktığında gözlerinin karanlığıma galebe çaldığını...

Gecenin zifirinde, kara karıncanın ayak sesleri yol gösterir.
İlerledikçe derinleşen karanlık,
Ruhumu, haz veren yalnızlığa üleştirir.
Faydası yok cılız yanan mumların;
Karmaşalar ve isyanın,
Varoluşun tıkanıklığı, yokluğun tartışılması
ve karanlık...
Hepsinin gailesi: son bir an için ölüm sessizliği.

İşte bütün hainliğini serdi önümüze gece.
Son anlarına yaklaştı karanlık.
Kızıla boyanırken gök, çiğ damlaları düşerken yere,
Sen oradaydın.
Yalın, ürkek ve yalnız...
Sahici bakışlar ve çıplak kalmış yakarışların eşliğinde:
Var mıydı bir sebebi sadrımın daralmasının?

Sımsıkı tutunduğum gecenin bitiminde,
Yeni bir güne uyanırken cüretkâr sevgililer,
İşçi tıkırtıları ve sen...
Boğazın serinliğine Anadolu'dan selam ederken,
Habersiz geçen her gününden alınacak intikamım var.

Güneşin ilk ışığı değerken menekşelere,
Kan çanağı yorgun gözlerimde şenlik.
Ağzımda acı hasretinin tadı var...
Bitiyorsun her nefeste; tekrar başlamayacak gibi...
Karanlığın içinden düşüyor, mor yapraklarından masumiyetin.
Her gün yeniden dönüyorsun kadim şehrin sokaklarına.
Silinip gidiyor tarih, senin her adımında.
Bir yanım kavuşmak; bir yarım hasret...
İniltiler kopuyor beynimde.
Ruhum aidiyet sorguluyor.
Bunca curcuna eserken,
Varsın; var oluyorsun...

İşte vaktidir:
Arayıp bulup kaybolmak...
Karanlıktan çıktıkça,
Varsın; var oluyorsun.
Senin varlığında düşüyor karanlık.

Nâyi