Karanlığın aydınlık yüzüsün.

Ve sen
O karanlık şehrin
En aydınlık yüzüsün.
Sessiz ve durgun ,
Kıyamet alanına dönen günlerde
Yitirdiğin sevdanın
Tek sahibini arıyorsun ömrünce .
Kalbine gömdüğün tohum
Gün geçtikçe filizleniyor .
İçin ;
Kalabalık bir yalnızlık şimdi.
Düşlerin bir bıçak gibi Keskin
Kardelen çiçeği kadar dirençli
Özgür ve asi
Baş kaldırıyor
Kalbindeki
Filizlenen tohum uğruna.
Ben susuyorum
Dokundukça hırpalanmış yerlerine
Umut oluyorsun bana .
Kelimelerin
Yüreğime akan
Ciğerime dolan soluğum oluyor.
Senden uzakta ;
Seninleyken olan
Kızgınlıklarını bile kıskanıyorum.
Ve seni mertçe yazıyorum
Şiirlere
Dizelere döküyorum.
Bu gitmelerin
Kendinden kaçmaların
Yüreğine düşen ateşin kıvılcımını
Bulmak değil miydi
Sevginin gayesi temeli.