Karanlığı düşürme üzerime

Hep gidiyorsun zaten.
Sizler hep gidiyorsunuz.
Bir ben kalıyorum geride.
Kaldırımlara işleniyor suretim.
Bir sokak lambası, bir çam ağacı,
Yolları aşındıran yabancı yüzler.
Bir de ben, gecelerce hasreti büyüten.
Hayatın ortalık yerinde bir başına kalan.
Şimdi ellerini tutabilmek,
Ne imkansız bir ihtimal.
Anılar biriktirdim hep.
Tutunacak bir neden olsun diye.
Seni biriktirdim hep.
Senden bir parçayı sakladım kendime.
Hani hayat bu.
İnsan oğlu arsız bir varlık, alışır her şeye.
Sensizliğe alışabilirmiyim, sanmıyorum
Yüreğin yüreğime bu kadar denkken,
Sende kendimi bulmuşken,
Yokluğuna katlanabilir miyim, sanmıyorum.
Gidersen, dağlar yıkılır üzerime.
En çok kendimden nefret ederim.
Bir daha sevemem, bir kediyi bile.
Güvenemem bir çocuk gülüşüne.
Bu şehir nefretimle anılır.
Karanlığı düşürürsün üzerime.
Işığımı çalarsın.
Gidersen, seni benden alırsın.
Geriye bir ben bile bırakmadan.