Karanlığa değil, sana yenildim

Gözlerin diyorum yârim,
Nasıl da iyi gelirdi bana…
Her baktığımda bir büyünün ortasında kalır,
Dünyayı unutur, sadece sende yaşardım adeta.

Sesin diyorum yârim,
Ne çok iyi gelirdi bana…
Her duyduğumda bir melodinin sokaklarında kaybolur,
Karanlık caddelerde bile umut bulurdum kendime.

Şimdilerde o melodiler suskun,
O sokakların ışığı acıya bıraktı yerini.
Gözlerin desem artık sanki başkasına ait,
Ne sesin aynı ses,
Ne de bana bakan o güzel gözlerinden bir iz var geride…

Oysa ben,
Tüm korkularımı bırakıp gelmiştim sana…
Sen ise beni,
Bu kalabalığın içinde yapayalnız bıraktın.
Tek dileğim gülüşünün kenarında küçük bir yer bulmaktı,
Ama sen, hüzne ait ne varsa öğrettin bana.

Fazla bir şey istemedim aslında,
Sadece kalbime emanet edeceğim birini aramıstım
Ne ömürlük vaat, ne sonsuzluk isterdim;
Bir “gitme” deseydin, hayatımı bile verirdim

Şimdi içimde senden kalan bir boşluk büyüyor,
Her adımımda isminin yankısı düşüyor sokaklara.
Ben sana umut taşırken avuçlarımda,
Sen sessizce çekip aldın ışığımı, karanlığa bırakarak…

Ve artık anlıyorum; bazı yaralar sevildikçe derinleşiyor