Karanfilden Bir Halk Türküsü

ah
şimdi kimlere anlatmalı içimdeki sızıyı
kimlerin yüreğini umudun ateşiyle paklamalı?
şu zifiri karanlıkta gökyüzüne sarılsam,
sarılıp da haykırsam…
yıl-dız-lar,
sesimi duyarlar mı?

bilmiyorum canım kardeşlerim
neden kanla yunuyor bu dünya
bir mısrayı dahi incitmeden sevebilmek
neden böyle zor
bilmiyorum

ey gönlüm çiçeği
dalma yıkık dökük gözlerinle uzaklara
hıncını kuşan hüznünü ört
ve açlıkla bileylenen öfkeni
vur şimdi suskun sıradağlara
yüreğin, yüreğim olsun
yüreğim, yüreğin…
omuzdaş olayım sana aysız pusularda.

iyi bak şimdi onların gözlerine ey kahpe cellat
senin anlayamayacağın bir şeydir bu
bu acı, bu kin, bu umut
annelerin bağrında yanan ateş
beyni sarsan bu elektrik,
ve kan yağmurlarıyla ağan bulut…

iyi bak şimdi onların gözlerine ey güzel çocuk
bak da
başkaldır şu bezirgân saltanatına
bükme boynunu ürkek bir üveyik gibi
kalk da yıldızlar dizelim kanlı zindan duvarlarına

korkmak
elbet ki ayıp değil güzel çocuk
hatta zaman zaman yorulmak da
çünkü biz de insanız bilirsin
biz de yaprak yaprak dökülebiliriz
aslolan
yekinip yine girmektir kavgaya
yani
namlu ağzından sarkan çiçekleri
özgürlüğün bilmektir

onlar ki
sana tel örgüsüz bir gelecek sunmak için
vurulup düştüler en güzel yaşlarında
yüreklerinin gümbürtüsüyle koskoca bir gök inledi
ve tereddütsüz kucakladılar güneş’i kan kızılı boranda
gör ki
hâlâ yankılanıyor yasaklı türküleri;
ayak izleri duruyor sanki o şarabi sokaklarda…

ey gönlüm çiçeği, söyle
daha kaç demete sığabilir ölü bir karanfilin yüreği
daha kaç gülüşte kanayabilir bu sevda?

bakın kardeşlerim,
yeni fidanlar boy veriyor şimdi
kurşunların ekildiği topraklarda…

‘’bize ölüm yok!’’