Karanfil-Öksüren Düşler Şiiri - Ayşe Uçar

ayağımın altından çekil karanfil
tanrının dokunmadığı bir rüyanın eliyle vedalaşıyorum

..........

boşuna koşup türlü oyunlarla aklımı çelme
sesi kırık bir hülyanın nefesi ensemde
hayra yorsam hayır değil şerse…
buyurun şah damarımı emin örümcekler
karanlık nehirlerin parıltısı gökyüzündeyse - bana ne
tanrının dokunmadığı şehirlerde
kuşlarda ötmüyor

ah! kırmızı gülüşlü
begonvil kokulu karanfilim
sende gördün kül masalının yedi rengini
yedisi de gri, tıpkı yağmura gebe bulutlar gibi
karlar gibi
-yağdık seninle
yapraklar gibi
- savrulduk

ektik biçtik
harami vurgunlarında kurşunlandık
düşünen bir kayanın sessizliğini duy
depremlere karşı duy da gör asaletini

tini uzaklara sürükleyen rüzgâr
hiçliğin çengelinde sallanan can- korkma
ecel tatlı bir rehavet
kaygısız sorunsuz

etimi kemiren fareler
doyma sınırını aştı açlığınızın frekansı
yeşile güvelenen kaburgalarımın içi boş
artık yılanlar çıyanlar yuvalana bilir

ah! benim kırmızı gülüşlü
peri bakışlı karanfilim
can çiçeklerini sulayan
içime umut tohumlarını savuran

şimdi toprağın altı da boş üstü de
sanma ki bensiz ağlar akşamlar
gün aynı gün - güneş de doğar
güller de açar selviler de salınır
kuşlar yine öter dağlar yine bulutlanır

sanma ki bu rüya sensiz sadece ruhum bedensiz
boş bir mermerin üç beş kelimesi…
yağmurlar yağsın şimşekler çarpsın
adımı da sen sil yalan dünya

-ver elini bana
iskete kuşlarına, ladin ormanlarına
gelincik tarlalarına ve şehirlere yollara
olsun son veda, uçarken sonsuzluk göletlerine
duydum ki orada tanrının dokunduğu nilüferler
her vakit ölümsüz açar-mış

ah! kırmızı gülüşlü
begonvil kokulu karanfilim

13-03-2016