Karanfil Şiiri - Ayşe Uçar

ah! karanfil
kim kirletti gül kurusu elbiseni
dudağında tütün sarısı akşamların tozu
kirpiklerinde yaşlı bir bulut
gamzelerinde kuş çığlıkları
üşüyor musun?
yoksa kırgın mısın yıldızlara...

gel şimdi
unut dertlerini
giyin kuşan sevinçlerini, topla dağılan düşlerini
eski günlerden bir masal okuyalım
kimsesiz serçelere...

içinde
peri padişahının ayça kızı
altın bukleli saçlarını, gümüş telli gölde yıkayan
ormanın gizemli derinliklerinde kara gölgeler
hiç tükenmeyen fısıltılar...
ve kıza aşık
tek gözlü demir pençeli kötü dev
birde fakir çiftçinin kahraman oğlu olsun
masal bu ya…
sonu güzel olmalı karanfil

dağlara çıkalım
seninle zirvelerden kar perisinden pırıltılar
ovalara inelim
şöyle kuytulardan papatyalar gelincikler...
aşk perisinden sevda tozları araklayalım
ah! herkesi mutlu edelim

anlatsana karanfil
aşk her şeye kadir mi?
yoksa yalancı bir baharın ayak izleri mi?
ılık ılık eserken üşütür mü ayazı
titretir mi sevda yanığı yüreklerimizi
üstümüz başımız yırtık pırtık…
avuçlarımızda kızılca kan...
yaralı ahu gibi düşürür mü toprağa başımızı
tam da kavuştum derken üzerimizden esip geçer mi?

sus!
susalım! ...
susmak en iyisi
anladım... anladın karanfil
yine de son noktayı biz koyalım
“aşk her şeye değer”

(20 /09 /2011)