Karanfil! Şiiri - Yavuz Mehmet Ertürk

“yoluma düştün
kar kırmızısı karanfil”
Ferman Karaçam

herkes her yere her zaman geç kalabilir
keşke sen geç kalmasaydın

olabilir
istemedğin konular açılmaz
istemediğin mektupları da açmazsın
göndermediklerin zaten mühürlüdür açılmaz

farketmez
baharları da öldürürler bir asma bahçesinde
bazen gönül de ferman dinlemez
boşver karanfil

bırak toprak altında filizlensin sevdamız
varsa yürekte yaramız
beni değil de toprağı sevdi desin
varsın desin

hüsran her zaman peşimizden dolanırken
sevmek kimin haddine

farketmez
ölsen de gitsen de farketmez artık
sevseydin farkederdi

uğurlar ola sana karanfil
yağmur yağarken geldin
yağmur yağarken dön

ezberlediğimiz numaraları unutmasını da biliriz biz
çektiğimiz acıları söylememesini de

kaç gece yüreğimiz çarmıha gerilmiştir
kaç darağacında umudumuz sallanmıştır

ama
zorlayamazsın ki!

sevmezse bir insan sevmez
sevmezse sevdiremezsin

not: şiir bana aittir ve şu an şu haliyle
yazılmıştır

(8 Nisan 2001)