Karanfil Şiiri - Can Toprak Bayar

Bir karanfil can çekişiyor avuçlarımda.
Ben bu geceyi yaşamamak için çok direndim.
Seni anlatmaya yetmeyen cümleler;
koca bir susmakken, artık dile geldi.
Bu, öyle bildiğin suya düşmek değil.
Kendi kazdığı kuyuya düştü hayallerim.
Seni özlemek kader haline dönüşecekti.
Evet, özlemek en güzel yeriydi sevmenin.
Ama ben şu dünyaya geldim geleli, her şeyi özledim. Sana uzanamayışlar arasında çürümekten incindim. Sıradan bir adam olmayı çekiyor canım.
Ruhların tüm şeffaflığını görmüş adamlarla,
çözümsüz kadınları konuşmaktan sıkıldım.
Dert bulmak, deva, derman olmak değil;
beş kuruş etmez çarelere,
ölümsüzlüğü bulmuş gibi tutunmak istiyorum. Ağlayamıyorum güzel karanfilim.
Her şeyi, herkesi yeniyorum da;
sesine sarılmak geldiğinde içimden,
eşi benzeri olmayan mağlubiyetler yaşıyorum.
Kendim olmak için dönüştüğüm hal,
bu hale gelebilmek için ardımda kalanlar.
Eğer işine yararsam,
her halimi o küçücük evine süs olarak al.
Benim ellerimle kur sofranı,
benim adıma çağır kadim dostlarını.
En az beni sevmediğin kadar sev yaşamayı.
Gönül koymak hiç geçmedi aklımdan.
Ağlamak: belki biraz, erkekliğe çaktırmadan.
Üzülme bana, dayanamam.
Bil ki güzel
karanfilim,
vazgeçmek için çırpınan şu halimle bile,
seni en çok ben sevdim,
kimselere duyurmadan.