Karanfil Şiiri - Diyar Yıldırım

Karanfillerin en güzelini bahçemde yetiştireceğim,
İhtiyacı olan güneş, benim onlara seni anlattığımda kızaran yanaklarım olacak.
Yağmur hasatı yapmak için ağlayan çocukların gözyaşlarını biriktireceğim,
Onlarla sulayacağım bahçemdeki en koyu kırmızı karanfili ve sonra.
Savaşı bitirmek için gökyüzünden serpeceğim yetim kalmış çocukların üstüne.
Ne kadar karton toplayan çocuk varsa bu varoş kentlerin içerisinde,
Geçtikleri yollara tek tek sereceğim.
Bahçemdeki karanfillerin kokusunu rüzgârlara vereceğim,
Sırası Venüs’ten sonra gelenin içinde kim varsa saçlarına sinmesi için.
Temmuz- ağustos aylarında güneş en tepeye varmadan nazikçe toplayacağım bahçemdeki karanfilleri.
İki pantolon karşısında aldığım sepetin içine en kırmızı olanları koyacağım,
Çünkü en koyu renkte olan karanfil sen kokar ve bastırır içimdeki hüznü.
Ve yazın en tatlı rüzgârı esmeye başladığında,
Ben bir karanfili gömleğimin cebine koyup yanan sigaramla yollara düşeceğim.
Bu vakit yani mehtaplar vaktidir,
Esen rüzgârla birlikte bahçemdeki en koyu kırmızı karanfilleri tek tek kimsesiz mezarlığına dikeceğim.
Ardıma baktığımda sade bir karanfil yuvası selamladığında beni,
İşte sevgilim karanfillerin en güzelini bahçemde yetiştirmiş olacağım.
Gömleğimin cebindeki karanfil solupta bana bir daha kokmadığı zaman,
Vakit akşamüstü olursa şayet yatağımın ucundan bahçeme son bir kez bakıp,
Karanfillerimi kimsesizlere emanet edeceğim.