Karaman Sokakları Şiiri - Zafer Özkay

Dün on dört şubattı,
Bir sevgililer günüydü,
Bense elimde şarabım,
Karaman sokaklarında,
Dolaşıyorum deli divane misali,
Saat gecenin ikisi.

Tan yeri ağarırken,
Sızmışım bir bank üzerinde,
Birileri üzerime gazete örtmüş,
Tam şafak sökerken uyanıyorum,
Ve sokaklar ezan sesleriyle yankılanıyor,
Kalkıp ismet paşadan geçiyorum.

Bugün on yedi şubat,
Sevgililer gününden üç gün sonra,
Yine elimde şarap, saf, saf dolaşıyorum,
Hetcelerde şiir söyleyerek,
Bu kez tam gece yarısı,
İsmet paşadan geçerken bir çıtırdı kopuyor.

Gök yüzünden bardaktan boşanırcasına,
Yağmur yağıyor, caddenin tam ortasında,
Diz çöktüm ve gözümden süzülen yaşlara,
Boğulup gittim, adını haykırdım saatlerce,
Yalan aşklara lanetler ettim,
Sevdalara isyan ettim,
Sırılsıklam oldum.

Her gece çıkar oldum,
Karaman sokaklarında,
Hep seni arar oldum,
Acılar içindeyim,
Kor ateşlerde yanar yüreğim,
Hasretinle günden güne,
Mum gibi erimekteyim,
Kendimi sevda kurşunuyla vurdum,
Kanlar içindeyim,
KARAMAN SOKAKLARINDA ÖLMEKTEYİM.

Zafer Özkay 16.02.2005 – KARAMAN