Karaman Özlemi Şiiri - Nevzat Dağlı

Karaman’dan uzakta başımda duman olur,
Düşünüp anlatırken gönlüm, dilim yanıktır.
Ne zaman yolculuğa uygun bir zaman olur,
Hacıbaba Dağı’na, Karadağ’a dönüktür.

Özlemim anılara, yeme, içmeye değil,
Karaman’ı şöyle bir görüp geçmeye değil.
Yeni yeni mekanlar bulup seçmeye değil,
Özlemim geçmişime, köklerime iniktir.

Gazipaşa Caddesi benim ile tanışır,
İsmetpaşa caddesi eski dosttur, konuşur.
Atatürk Bulvarı’nda kentim İl’e dönüşür,
İstasyon Caddesi’nin aşkı kalbe siniktir.

Bağları, bahçeleri, harmanları özlerim,
Kardeşleri, dostları arar durur gözlerim.
İsterim silinmesin Karaman’da izlerim,
Kimseyi suçlayamam unutulan sanıktır.

Özlemi ilmek ilmek sözcükle dokuyorum,
Şiirler yazıyorum, türküler yakıyorum.
Her gelişte uğrarım, dualar okuyorum,
Kırmahalle, Gazalpa mezarlığı tanıktır.

Karaman adı geçse geliyor dile özlem,
Hatuniye, İmaret, Aktekke, Kale özlem.
Toprak damlı evlerin enkazı bile özlem.
Nevzat’ın yufka kalbi özlemlere yeniktir.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat