Karaman'ın Koyunu Şiiri - Nevzat Dağlı

Bu koyun neler gördü, neler neler yaşadı,
Bir savaş ortamında meşaleler taşıdı.
Uyutulan öz dili canevinden kaşıdı;
Selçukluya ders verdi, aşsa bile boyunu,
Türkçeyi bayrak yaptı Karaman’ın Koyunu.

Şeyh Edebali ağzından beylere öğüt verdi.
Kirişçi Baba oldu, Yunus Emre’ye erdi.
Piri Reis, Zembilli, Nefise Sultan gördü;
Taşkale’de yaşayan Atatürk’ün soyunu,
Görmekle gurur duydu Karaman’ın Koyunu.

Gazi Alp ocağında Şıh Ali Sultan oldu,
Bir Nizami, Gufrani, bir Ümmi Sinan oldu.
Bir Şemseddin Fenari Molla’ya iman oldu;
Kazım Karabekir’li Gaferiyat köyünü,
Kahramana adadı Karaman’ın Koyunu.

Bekir Sıtkı Erdoğan, özlemi söze döktü,
Hancı’ya söylediği, yaralara tuz ekti.
Karamanlı kaç şair vuslatı iple çekti;
Bilirim Karamanlı ozanların huyunu,
Hasrete dayanamaz Karaman’ın Koyunu.

Karaman’ın Koyunu Muammer Baran gördü,
Kendi yaralarını eliyle saran gördü,
Yüreği aşkla dolu Tanrı’ya varan gördü;
Tanrı eksik etmesin güneşini, ayını,
Işıklarda uyusun Karaman’ın Koyunu.

Arabaşı, batırık sofrası nerde kaldı?
Tabaklar masalarda, siniler yerde kaldı.
Karamanlı Nevzat’ı anılar derde saldı;
Çare olarak görür ekmeğini, suyunu,
Karaman’a al onu Karaman’ın Koyunu.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat