Karalanmayan satırlar Şiiri - Hatice Güzen

Kalem elimde, suskun,
yazmıyor içimden geçenleri.
Bir boğuşma bu,
yenilmez sanıyor kendini.

Perdeler aralanıyor azıcık,
soluk bir ışık süzülüyor içeri,
bahar uğramış sokağa,
ama kıskanıyor beni,
görünmemi istemiyor kimseye.

Fazla bu müdahale,
çok uzanıyor elleri,
bir robota çeviremez beni.
Duygular var içimde,
gerçek sevgi böyle olmaz.

Bazen de karalıyor
çizdiğim yolları,
sil baştan yazdırıyor her şeyi.

Ama bak, pencereyi açtım,
rüzgâr doluyor içeri,
kurumuş yasemin kokusu taşıyor.
Şimdi silmeye kalksa da,
sığmaz artık satırlara,
çünkü izim düştü kağıda.

Hatice GÜZEN