Karalanmalar - 28 Şiiri - Ferman Karakoç

bu afaki konuşmaların,
kafatasımda çınlıyor.
sanıyorum başımı bir yerlere vuracağım;
anlamlar yüklediğim dostluk tevatürüne,
bir zamanlar boşuna inandığım yüzlere,
göstermelikler güneşinin ışığında zuhur etmiş hayal kırıklıklarına,
kendimden öteleyişime kendimi,
uslandıramayışıma duygularımı,
sükûta erdiremeyişime zihnimi.
diyorsun ki:

- bekledim gelmeni.

yani aslında bu;
vazgeçmek ihtimalinin de olduğu,
edilgen bir tutum.

https://karalanma.blogspot.com/2018/08/karalanmalar-28.html