İlk çığlıklarımdı.. kendi sesimde boğulduğumda artık her şeyin bittiği ve ölüme sarıldığım anlara yakınlığımdan korktum.. tıpkı yanındayken senden korktuğum gibi.. lakin bile bile insanların kendi korkularını yaşama olasılıklarını.. tutamadım kendimi.. ne yapayım.. korkumun zafer çığlıklarını duydum.. senin gözlerinden geliyordu.. gözlerin, üsküdarın beşiktaşa bakışıyla izliyordu beni.. yakınlığında uzak.. bilindik yabancı..
gittin.. belirgin sonun kaçınılmaz gerçekliği buldu beni.. seslerim sustu.. viyadük kenarlarında dolaştım.. düşerim belki.. atlamak cesaret isterdi.. yapamadım.. belki bir rüzgar eserdi de hani şöyle bir savuruverirdi eteklerimi.. saçlarım gözüme girerdi de belki düşebilirdim o zaman, göremezsem basacağım yeri…
gittin.. hiçbir uçurum beni istemedi.. sensizim diye mi? Bilemedim.. sensizlik neydi onu bile bilemedim ki.. acemi konsomatrislerin kendilerinden utandığı gibi utandım sana dokunamayan ellerimden.. tırnaklarımda kalmıştı girdapların.. söküp atamadım..
ölüm bile köşe bucak saklandı.. ahbaplık yaptığım bir kalem kaldı bana..
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
