Karaçay Şiiri - Servet Üstün Akbaba

KARAÇAY

Durmadan akan o mavi sulardı zaman
Hep bir söz akardı ürperten boşluğa
Mutsuz bir huzura akıtırdı kendini umut
Tanrı imgesi yaratırdı bir örümcek ağından
Güneşe vurulan bir aşk yükselirdi acılardan
Bir ayette çoktan ölmüş tanrılar yaratılırdı
Akardı Karaçay, bahur üflerdi zamanın gözlerine
Geçmişe, geleceğe bir köprü uzanırdı taştan
Karaçay’ın sesiyle eskitirdi ömrünü
Kara taşlı bir sunağa akardı aşklar
Diz çökerdi kederinde bahar
Acılarla kıvranan hüzünler sunulurdu sunakta
Yitirilmiş tüm ömürler için yakılırdı ateşler
Yükselirdi ateş gözlerinde suyun, duanın
Aşk bir ayindi iki ayağında köprünün
Dans eden acılardı ateşin sıcağında
Kederli tütsüler kokardı yalnızlığın koygun tarihinde
Kavgaydı yaşanan bütün uçurumların tonunda
Yaşanmış ne varsa düş ve gerçeğin ötesinde
Saatler kavgaya kurulurdu Karaçay’ın mavisinde
Ölümün biçimini alarak çalardı bir ziyarette
İlahi bir sesle dalgalanırdı kara taşlı sunakta
Durmadan rahman okurdu toprak ve güneş
Yaratılan bütün tanrılar yalnız çaresiz ve korkak
Renginde gülümserdi Karaçay, tonunda vurulurdu
Bir dil bulacağım diye bir düşte susardı Karaçay
Boşluk, mavi uçurum olurdu gözlerinde Karaçay’ın
Durmadan aşk dilenirdi, gülüşü yasak yalnızlıklar…
Akar, vurulur, inlerdi
Güneşlere kanatırdı kendini Karaçay