Karacaoğlan ve Ben

Şiir dökmek güzel şey,
Tıpkı eski ozanlar gibi...
Karacaoğlan'ın bir şiirini okudum bugün.
O da benim gibi
Durmadan senin için, şiirler dizmiş.
Kimi arzu dolu,
Kimi yalvarış.
Kiminde gülmüş Karacaoğlan,
Kiminde ağlamış.
Ama hiçbirinde yılmamış, bıkmamış,
Yazmış... yazmış...
Hep senin için yazmış.
Yeter ki, güzelliğinin her zerresini,
Aleme anlatabilsin diye
Bin dereden su getirmiş
Karacaoğlan bunun için;
' Güzel ne güzel olmuşsun
Görülmeyi görülmeyi
Siyah zülfün halkalanmış
Örülmeyi örülmeyi ' demiş.
Senin güzelliğin,
Ömür boyu değil
Evren yaşadıkça sürecek
Güzelliğin dillerden dillere
Gönüllerden gönüllere,
Köprü kurup ulaşacak.
Nice aşıklar benim gibi,
Sana gönül kaptıracak.
Kimi ağlayacak,
Kimi gülecek,
Kimi yalvaracak.
Seni kaybetseler bile
Hiçbiri bıkmayacak,
Ümidini yitirmeyecek.
Senin için,
Feryat etmekten
Hepsi zevk alacak.
Ala gözlere vurulmuş Karacaoğlan,
Tıpkı benim gibi...
Siyah zülüflere kurban Karacaoğlan,
Tıpkı benim gibi...
Yanıp tutuşmuş Karacaoğlan,
Ben de öyle değil miyim?
Karacaoğlan'ı anlamak zor.
Öyleyse,
Beni de anlayamazsınız...
Ben bir Karacaoğlan olamam hiç bir zaman.
İstediğim kadar coşayım
İçimdeki seli onun gibi akıtamam.
Ala gözlüm, kara kaşlım, siyah zülüflüm,
Selvi boylum, ceylan bakışlım, dudu dillim,
Beni anlayabilse...
Karacaoğlan'ın benim dilimden,
Ona koşmalar, maniler yazdığını
Bir öğrense...
Onu ne kadar sevdiğimi keşfedebilse...
O zaman içimdeki bu cehennem ateşi,
Biraz olsun diner,
Köpür köpür köpürmezdi belki.
Ben de böyle dünyaya küskün,
Hayattan bıkmış usanmış
Ölümden yardım bekleyen,
Bir zavallı olmazdım...

Mustafa Süreyya Sezgin
(İstanbul,13.11.1970)