Karabulut Olma Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Allah 'a mekruhtur gaddar adamlar,
Yoksulun başında boza pişirme.
Kendini adamdan sayar cüdamlar,
Ürkek yetimleri acze düşürme.

Sanma ki tehditle adam olursun,
İnan ki noksandan noksan olursun,
Hakkı gözetmezsen yeksan olursun,
Son damlayı koyup suyu taşırma.

Yoksulun feryadı hayır getirmez,
Ekini kurutur, başak bitirmez,
Ocaklar söndürür, duman tüttürmez,
Eli dolaşanı kızıp şaşırtma.

Yetimin sahibi Hazreti Allah,
Yetimle ahdi var hem vallah, billah,
Ocağını yıkar o büyük ilah,
Yetime el vurup üstünü yırtma.

Erkeklik üzere, fertlik üzere,
Kızgınlık üzere, sertlik üzere,
Mert suçu yüklenir mertlik üzere,
İşlediğin suçu ellere atma.

Verince cömertçe ver verdiğini,
Sakın geri alma gönderdiğini,
Önünde çökertme el verdiğini,
Gözyaşı döktürüp sakın yalvartma.

İstersen paşa ol, istersen ağa,
Sanma set olursun azgın ırmağa,
İkramı kendin yap gidip ayağa,
Uzaktan uzağa kalkıp fırlatma.

Barlıoğlu der ki; hakka hudud ol,
Elmas olamazsan bari yakut ol,
Karabulut olma, hep akbulut ol,
Öğrendinse yeter, daha uzatma.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 167-168/412)