Karabasanın Günlüğü Şiiri - Ahmet Aksoy

Bütün gece dolaştım ve çok yoruldum
Bir evden çıkıp bir eve girdim
Nice zenginler nice fakirler gördüm
Herkes karabasanı çok sanır
Oysa ben tek bir karabasanım
Ondandır her gece gelememem
Ondandın seyrek ziyaretlerim.
Bu sefer yine çok dolaştım
Önce zengin bir evin
Zengin yatak odasına girdim
Yağ tulumu gibi bir adam uyuyordu
Gülüyordu yüzü, para sayıyordu rüyasında
Birden çöktüm üstüne
O an paralarının hepsini kaybettiğini sandı
Ölecekti neredeyse, acıdım
Acınası haline acıyarak bıraktım.
Sonra bir iktidar sahibinin evine uğradım
Yatıyordu ama tilki uykusundaydı adeta
Vakit kaybetmeden çöktüm üstüne
Rüyasında, oturduğu koltuk
Altından kaydı sandı
Dehşete kapıldı varı yoğu o koltuktu ne de olsa
Ölecekti neredeyse acıdım korkusuna
Koltuğunda sanıyor kendini hala.
Bir sonraki durağım tefecinin biri oldu
Rüyasında faiz alıyordu

Duraksamadım bile çöktüm üstüne
Birden borçluları geldi
Verdiler aldıkları paraları
En çok da ellerinden kurtulmaları
Korkuttu tefeciyi, artık sıkıştıracak
Kimse kalmadı sandı o an
Neredeyse ölecekti acıdım ona da
Sırasıyla bir hırsıza
Çalacak bir şey bırakmadım
Bir kaçakçıya kaçıracak bir şey
Hepsi korkudan ölüyordu neredeyse
Acıdım süzüldüm uzaklaşarak
Hala mutlu mutlu uyuyorlar yataklarında
En sonunda bir eve girdim
Şimdiyse ben uyuyamıyorum
Yıkık bir mahallenin dökük bir eviydi
Yıllardır uğramadığım, nereden çıktıysa
Kırık döküklü eşyalar, tabi eşya denilebilirse
Bir odada üç çocuk
İkincideyse yalnız bir adam
Yatıyordu ter içinde, umursamadım
İşimi bitirip gitmekti tek dileğim
Süzüldüm yavaş yavaş üstüne
Lanet olsun o ana, gözüme uyku girmez oldu
Kaybedecek bir şeyi yoktu
Acıdım ilk kez kendime.