Karabasan Şiiri - Gülşen Mavi

Hep döngü halindeydi
fikr-i karabasan
aynaların arkasında sevişirdi
tüm gölgelerle,
boğazı tıkabasa yalan

Havada dönen örtülü ruhlar, 
utanıyor çıplak kalmış esrik vücutlardan 
ve bir cinnetin ruju akıyor
dudaklarından ilmeğe
kalp çalışları cinayete kıvırmakta yok zorlanan 

Issız kalana bir,
kalmayana beş akçe ceza kesip,
kabuğundan çatlak tabakalar biçerdi o
ayna ardı derelerde ruhsuz yüzenlere
Göz göre göre,
bile isteye, 
kapısında kuyruklar eksilmezdi yine de 

Ey falakasız adımlarıyla 
Deli Dumrul'u geçen eşkiya,
rüyalara mayın döşerken felç eden haspa!
iki karış eteğini sürüyüp karanlığın ardı sıra,
gölgenle masal taşımak kolaydı sana

Muamma ki bende yazılır 
ruhu adımlarında soyulanlarla savaşta
Kaç kabusa daha bekçilik eder bilmem 
uyandıkça yanan
yandıkça uyuyanların rüyaları....

Alev alır günahlar, 
sonunda yanar sevaplar
sükut vakti gelir oturur boğazına o zaman 
Sen sus ki çığlık ola başında vicdan
-taş olaydım, 
toprak olaydım, diye haykırır durmadan

Bitmez bir türlü,
bitmek bilmez bu karabasan
dünyaya gelip de
insan olamadıysa insan