Karabaş Şiiri - Hasan Bozok

Bir köpeğimiz vardı, adı Karabaş,
Hem evimizin bekçisi hem bize arkadaş.
Birlikte oyunlar oynardık,zıplardık,
Bir gün duvara bile tırmandık.

Okul dönüşü kapıda karşılardı,
Hoş geldin derdi önce,
Hafifçe vurur ayaklarıma patilerini,
Oyuna davet ederdi beni.

Bir parça ekmek onu sevindirmeye yeterdi,
Önce alır hemen yemezdi,
Koşar, oynar, bir iki kez havlar,
Sonra teşekkür ederdi.

Okula giderdik onunla birlikte,
Arkadaşlarım ne güzel köpek derdi.
Duyarmış gibi kuyruğunu sallar,
Hafifçe dişlerini çıkarır, gülümserdi.

Simsiyah gözleri vardı.
Bazen uysal,bazen hırçın.
Hedefe kilitlenir,sonuna kadar açılırdı.
Bu halinden herkes korkardı.

Kedilere hiç dayanamaz,
Arslan gibi çağlardı,
Belkide tek hatası bizi uyutmaz,
Sabaha dek havlardı.

Bir gün yolu karşıya geçerken,
Bir kamyonun altında kalmış.
Kanıyla resimler çizilmişti yola,
Kim bilir ne kadarda ağlamış.

Eve getirdik onu ama çaresiz,
Taşımıyor bedeni bacaklar fersiz,
Kaybettik sonunda biçareyi,
Ne kadar üzüldük bilemezsiniz.