Kara Zulüm Şiiri - Tuncay Akdağ

Toprak susar
Gökyüzü duymaz
Sanki zaman küsmüş
Acılar şafağında
Sabır volkan sancısı
Patladı ha patlayacak
Yürekler yangın yeri
Serilirken paramparça bedenler
Akbabalar kalleşçe pusuda

Yaşamak cehennem çilesi
Direnmek ise onur
Kerbela’da Şah Hüseyin
Duygular yitik sevda denizi
Çökmüş her yana gam ile kasavet
Boğdurulur hak, aslan çakal misali
Tanrım bu nasıl adalet

Bilirmisiniz acısını
Güne mahşer yerinde başlamanın
Kan ve gözyaşı dağıtır zaman
Anlamsızdır bakışları çocukların
Silah, şarapnel ve bombadır
Oyuncakları onların
Kurumuş boğazlar suskun
Düğümlenir elleri
Buruk yürekli anaların

Eyy koca dev
Sen hep böyle susarmısın
Sen hep böyle ağlarmısın
Utanır artık doğmaya güneş
Esmez rüzgârlar soluksuz
Toprak şahittir bu kara zulme
Tanrım üvey evlat mıdır?
Çocukları Afrika’nın