Kara Yanik Şiiri - Seyfi Karaca

Ciksin diledigi delilikler sacsin toplasin
Mekrtuplari henüz dagitilmamissa gitsin cocukluk etsin
Gözkamastirici ve büyük insan olmanin kücük kalbiyle
Kar ciceklerinden acilsin kapi süslensin bu pencere
Pervaneleri uzak yel degirmenleriyle sirali daglari getiren
Ve sönmez yanginlara kivilcimlar yandirip
Hafizasi silinmez hatiralara
Zamanin eser yagar tepelerine düse kalka
Hani kimse kimseyi duymaz bilmez görmez tanimaz etmez kadar
Yalniza koyan kuyusunda köhnesinde yabanciyi
Kendi yoklugunda susar ve saklar gibi
Duvarda cinlayip duran yoksul bakislar sessizliginin
Kendi kurak sesinden baska kapisini calan olmayan saate
Yitik fukarasini gelip cagirmadan yetim zaman
Ve zor dönemecin kasvetli dermansizigina kalip gitmeden
Yorgun canini kaldirip yikacak sunun surasinda belki üc
Belki belki bes nefes,
Yolculugun burali vaktindeyken dilsize dil
Pusulasiza yol yarsiz öksüze yaren
Yagsin dursun varsin derbederde yanik kar..
Tenha vaktinde beyaz gelinligiyle sana bana kar
Sevgili söyleyip dügün eden divane calgilar gibi

Aralik / 21