Kara Tren Şiiri - Dede Efendi

Yuvasından çıkarken rahvan adımlarla
burun deliklerinden salar öfkesini
demir at istim, istim
Sonsuzluğa açılmış eller
yolcuları uğurlar
Boşalmaya hazır gözlerin pınarlarından
yaprağından düşmemek için
zorla tutunan çiy damlaları gibi
Gidenlerin ardından
Zemheri ayı kurdu kuşu donduran
gelinlik giymiş yer gök ve trenler
Pencerelerde insanlardan hevenkler
Uzaklaştıkça gözden kaybolan
figürlere sallanan eller
Raylar üzerinde artıkça devri daim
ak üstünde siyah noktalar kopmakta
birlikteliklerinden
Tekerler yürekleri ezip geçerken
soğuk raylar inim, inim inler
Sırıtır bir sarı top sonsuzluğun içinden
Doğa soyunur beyazından yer, yer

Umut gözbebeklerinde büyür
midelerinde küçülür
Tahta perdeler gibi
peş peşe görünen ağaçlar
arkasında koşturan
küçük kara çıplak ayaklı
gazete bekleyen köy çocukları
Gözlerinde avaz, avaz sessiz çığlıkları
Mitralyöz ateşi altında pencereler
Minik kıvılcımlar çakan gözleri
boğazlarında düğüm, düğüm
hıçkırıkları
Trenlerle yarışan köy çocukları

Ellerine batan bir iğne
bal arısının iğnesi kadar
acı duydu kompartımandakiler
Hızla dönüyordu tekerler
Hızla eriyordu zaman
Hızla kirletiyordu doğanın beyaz çarşafını tren
Hızla büyüyordu uzaklar
Üstüne, üstüne geliyordu dağlar, tüneller
Kıvrıla, kıvrıla geliyordu
koca bir yılan bozkırın ortasında
Mesafeyi yutarak
avını yakalama heyecanı içinde
Kısık, kısık öksürükler ve uzun çığlıklar atarak
yaklaştı son istasyona

Tepegöz girerken kovuğuna
düştü devri daim hızı tekerlerin
Son sıcak nefesini üzerine üfledi
üşümüş peronlarda bekleşenlerin
Kusarken içindekileri gözünün feri söndü
Meraklı bir kalabalık peronda çıkartmayı beklerken
ilk indirilen birlikler faytonlara bindiler
İkinci dalga taksilere gittiler
Tek tük vuslata erenler kol kola yürüyordu
Karasını silmek istercesine gecenin
gökyüzü beyaz, beyaz ağlıyordu
Şehrin göz kapakları kapanıp uykusuna dalarken
yılların acımasız koynunda can verdi kara tren

Yılmaz sayiner