Kara Tren Şiiri - Mesut Çetinkaya

Raylar aynı hizada uzayıp giden
Sevenleri bazen ayırıp bazen birleştiren
Her gün bu yolda durmadan gidip gelen
Sevdiğim sana emanet bahtım gibi, kara tren

İzmit garından her sabah kalkar İstanbul a
Her sabah bir ağrı saplanır tam bağrıma
Sanki rayda değil de gider benim sırtımda
Sevdiğim sana emanet bahtım gibi,kara tren

Kara tren her sabah sevdamı dinler benden
Sanır mısınız çıkan gürültü trenin demirinden
O yol alırken ağlar, ayırdığı için beni sevdiğimden
Sevdiğim sana emanet bahtım gibi, kara tren

Akşam çökerken İzmit in üzerine doğru hafiften
Kalkar İstanbul dan içi sevda dolu bir kara tren
Bilir ki onu ve emanetini biri var kalbi yaralı bekleyen
Sevdiğim sana emanet bahtım gibi, kara tren

Yol boyunca anlatır sevdamı içindeki misafire
Bazen kızıp homurdanır yapma der böyle sevene
Rastlayamazsın asla der sana böyle değer verene
Sevdiğim sana emanet bahtım gibi, kara tren

Olsun be kara trenim san boş ver beklerim ben
Eziyetine de razıyız yeter ki gelsin sevgiliden
Her sabah ayrılıkla derbeder olsa da bu beden
Her akşam bekleyecek iyi haberi sevdiğinden
Sevdiğim sana emanet bahtım gibi, kara tren