Kara Toprak Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Çocukluğumun en kara günüydü,
Annemin beni bırakıp gidişi…
Henüz ölümü idrak edememiş bir çocuğun,
annesinin dönmesini beklemesi kadar yandı canım.

Hep bir mahkûmun kirpik arasından baktım hayata,
Zincirlenmiş dilimin kenarından geçen kelimeleri
kâğıda kusan bir şair oldu yüreğim.

Şimdi, tamamlanmamış bir şiir,
Adresi kayıp bir mektup gibiyim.
Dilimin kaygan uçurumunda
öldürüyorum en üryan hayallerimi.

Çocukluğum her gece annesizliğine ağlarken
ben büyüyorum…
Ve büyüdükçe kirleniyorum,
Azalıyorum.
Azaldıkça bıçak gibi keskinleşiyorum.

Hani kırıldıkça keskinleşirmiş ya cam kırıkları,
Cam kırıkları gibiyim.
Ama kimseyi değil,
yalnızca yüreğimi kesiyorum.

Cam kırıkları boğazımda,
Heveslerim kursağımda kalıyor.
Koyunlar kuzularından,
Anneler bebeklerinden ayrılamaz ya…
Senin gidişinin adını ben koyamıyorum?

Anasızlık, en büyük yaraymış…
Minicik avuçlarımla
"Annem dönsün." diye dua ettiğim günü anladım.

İnsan hıçkıra hıçkıra ağlarken
sesi çıkmaz mı?
Benim sesim hep içime kaçtı,
Konuşamadım…

"Öksüz" kelimesi ne kadar soğuk…
Ne kadar donuksa,
dudaklarımda o kadar buz tuttu kelimeler.
"Annem!" diyemedim.

Şimdi eksiklerimi tamamlamaya çalışan hayat,
Annemin yerini kimle tamamlayacaksın, merak ediyorum.
Hangi şiir,
Hangi şarkı,
Hangi türkü dindirir yanan sinemi, bilmiyorum.

İnsan her nefeste kemikleri kırılır mı?
Kırılırmış…
Annesiz kalınca,
bütün kemiklerim kırıldı.

Biliyor musun,
Anne kokusu diye bir parfüm varmış…
Ve hiç gitmiyor burnumdan.
Annemin kokusu gelince burnuma,
burnumun direği sızlıyor…
Tıpkı yüreğimin tellerinin titrediği gibi.
Geçer mi?
Diner mi?
Söner mi bu yürek yangınım?
Geceyi yırtan çığlıklar benim.
Bana annemi geri ver hayat diyemesemde
Yamalı dudaklarımla,
Annemi geri versen olmaz mı kara toprak
Özledim
Özledim çok özledim.
20.02.2025 11:16