Kara Şubat Şiiri - Selami Utkan

Yıl iki bin yirmi üç, mevsim kış, aylardan şubat.
Günlerden pazartesi, hava buz gibi berbat.
Zaman dört on yedi, sabaha kaldı iki saat.
Birden hidrojen bombası gibi patladı tabiat.

Adeta yarıldı yerküre Maraş Pazarcık’ta,
Deprem milyonları vurdu on ayrı diyarda,
Zalim felek yakaladı herkesi derin uykuda,
On ilde kadim bir tarih yok oldu enkazda.

Beton dünya mezarlık oldu yüz bin insana,
Doğal afet acımadı, ne erkeğe ne de kadına.
Katlı mezarlık oldu yuva dedikleri her bina,
Ruhu kirli baronlara ders olur mu bu ayna.

Sarsıldı yerin içi, yedi nokta yedi şiddetinde.
Sanki yüz atom bombası patladı yerin dibinde.
Yürekler, zihinler yandı yurdun her köşesinde.
Kara afet acıya boğdu ülkenin her bölgesinde.

Yetmezmiş gibi bir daha sarsıldı gün ortasında,
Saatler on üç yirmi dördü gösterdiği sırada.
Yedi nokta altı yıktı geçti her şeyi Elbistan’da.
Tuz buz oldu hayat, uygarlık beşiği topraklarda.

Kara ölüm bu kadar da kolay olmamalıydı,
Acı yıkım göz göre göre yaşanmamalıydı,
İnsan hayatı rant uğruna harcanmamalıydı.
Bilime, akla göre köyler, şehirler kurulmalıydı.

Diğer depremler gibi bu da unutulacak mı?
Peki yüreğimizdeki fay kırıkları kapanacak mı?
Rant uğruna nice canı öldürenler utanacak mı?
Adil, özgür ve insani bir gelecek yaşanacak mı?

Selami UTKAN
26.02.2023